مطهری و تیم ملی؛ برقراری توازن آبی و قرمز

همیشه هم خیلی مَثَل «از اینجا رونده و از جا مونده» مصداق ندارد. می گویید نه؛ به «حمید مطهری» و اقبالش نگاهی بیندازید. بعد از اینکه پرسپولیس عذرش را خواست راهی نساجی مازندران شد، امیدوار بود با «شق القمر» کردن به پرسپولیسی ها ثابت کند که نخواستن او در این فصل بزرگترین اشتباه مدیران این تیم و یحیی گل-محمدی بوده است. ولی نتایجی که نساجی بازی به بازی کسب کرد و داستان درگیر پرماجرا با ساکت الهامی و برخورد فیزیکی با همدیگر در ترکیه نشان داد که مدیران قرمز‌ها خیلی هم از اینکه عذر او را خواسته اند ناراحت که نیستند هیچ، خوشحال هم هستند.

«ایزد سیف اله پور» مدیرعامل نساجی مازندران که می دانست تیمش امسال به عنوان نماینده ایران در لیگ قهرمانان آسیاست و باید با قدرت ظاهر شود که حداقل آبروداری کند، پس از برکناری سرمربی تیمش گفت که نیم فصل اول این تیم ۲۰ امتیاز گرفته، ولی نیم فصل دوم شرایط به گونه ای رقم خورد که ادامه همکاری ممکن نبود. همکاری دو طرف به پایان فصل نرسیده به اتمام رسید و «کارلوس هرناندز» سرمربی نساجی شد. مدیرعامل نساجی علت این برکناری را احترام به نظر هواداران تیم اش عنوان کرده است. باور کنید اگر از مدیران نساجی بپرسید چرا چنین انتخاب هایی داشته اند و از مربی ایرانی تا اواخر فصل استفاده کردند و ناگهان تغییر ۱۸۰ درجه ای داشته و مربی خارجی آورده اند، مطمئن باشید که هیچ پاسخی برای این سوال ندارند. از یک مربی ایرانی که کارنامه مربیگری اش در پرسپولیس رو به افول بود چرخش به سمت یک مربی خارجی بی اسم و رسم فقط در فوتبال ما اتفاق می افتد.

اما اقبال مطهری خیلی هم بد نیست و در روز‌هایی که فدراسیون با اسامی عجیب و غریب مربیان ایرانی همه را سر کار گذاشته بود، نام مطهری هم در بین هفت نفر دیده شد. مطهری که همچنان امید داشت در نساجی «کاری کند کارستان»، بلافاصله انصراف خود را از نشستن روی نیمکت تیم ملی اعلام کرد، غافل از اینکه همای سعادت خیلی زود روی شانه هایش خواهد نشست. هفده روز پس از کنار گذاشتن مطهری از تیم شمالی، او به نیمکت تیم ملی رسید تا معلوم شود که در این فوتبال هیچ حساب و کتابی نیست و اگر کسی بی علاقگی خود را به مربیگری تیم ملی اعلام کند خیلی نباید روی حرفش حساب و به گفته هایش استناد کرد. اینکه چرا قلعه نویی تصمیم گرفته از مطهری به عنوان کمک خود استفاده کند، خیلی عجیب نیست.

او برای برقراری توازن رنگ آبی و قرمز روی نیمکت تیم ملی، و در حالی که تیموریان را در کنار خود دارد با محافظه کارترین روش ممکن مطهری را انتخاب کرد تا دهان مخالفان و منتقدان را ببندد و جایی برای گله گذاری نباشد. اما متر و معیار سرمربی تیم ملی برای این انتخاب چیست؟ پاسخ روشنی دارد. همان متر و معیاری که قلعه نویی را انتخاب کرد. مربی که یک دهه با تیم های باشگاهی نتوانسته بود موفقیتی داشته باشد، باید هم دستیارانی انتخاب کند که از تیم های باشگاهی خود کنار گذاشته می-شوند. ما از این نحوه انتخاب تعجب نکردیم. چون با ذات فوتبال مان به خوبی آشنا هستیم. با چینشی که مدیران فوتبال و وزارت ورزش برای این رشته انجام می دهند اگر انتخابی غیر از این بود باید متعجب می شدیم.

اما سوال اصلی را باید از حمید مطهری پرسید. او که بلافاصله به دعوت فدراسیون فوتبال پاسخ منفی داده بود، کمتر از چهل، پنجاه روز چطور احساس کرد که می تواند به تیم ملی کمک کند. چرا آن زمان خود را شایسته این افتخار نمی دانست، ولی الان خیلی راحت و بدون مکث و تامل این پیشنهاد را پذیرفته است. مربیانی که به تیم ملی پیشنهاد می شوند به کارنامه کاری خود نگاهی دارند؟ علاقمندان فوتبال به خوبی نتایجی که کسب کرده اند را به یاد دارند و انگشت به دهان هستند. ولی مدیران فوتبال چی؟ آن‌ها هم از این انتخاب هایی که انجام می دهند خودشان متحیر هستند یا نه؟ اگر جواب منفی است که ما هم حرفی نداریم، چون «صلاح مملکت خویش خسروان دانند»، ولی اگر برای رفع تکلیف و اینکه یکی دو مسابقه با تیم های قدر افغانستان و قرقیزستان؟! باید برگزار کنیم برای تیم ملی نسخه پیچیده اند، کار عبثی انجام داده اند.

ببینید واقعیت این است که فوتبال مجموعه ای از مربی کاربلد، برنامه ریزی، بازیکنان آماده و تشکیلات حرفه ای و هزاران نکته ریز و درست است که ما از این ریز و درشت آن خیلی ها را نداریم. زشت است که در عصری فوتبال به یکی از صنایع پرقدرت دنیا تبدیل شده است هنوز باید مولفه های موفقیت را یکی یکی برای تصمیم گیران فوتبال توضیح دهیم. واقعا چرا چنین تصمیماتی برای فوتبال می گیرید؟ مگر در مصاحبه ها و حرف هایتان به اهمیت قدرتمند بودن تیم ملی در رقابت های بین المللی اشاره نمی کنید، پس باید حرف و عملتان یکی باشد. هنوز علت استفاده از مربی داخلی برایمان روشن نشده که دستیارانش هم از جمع کسانی انتخاب می شوند که باید بیش از پیش حیران و سرگردان شویم. قرار نیست روی نیمکت تیم ملی حتما دو نماینده از آبی و قرمز حضور داشته باشند. بحث ملی است. دلیلی ندارد برای توجیه انتخاب بازیکنان تیم ملی روی رنگ ها تاکید کنید. مگر دهه ۷۰ است که حتما بازیکنان استقلال و پرسپولیس به تعداد مساوی به تیم ملی دعوت می شدند؟ از آن زمان دو دهه گذشته، ماهیت فوتبال کاملا تغییر کرده، قرار نیست، چون یکی از کمک مربیان تیم ملی بازیکن سابق استقلال است یک مربی پرسپولیسی هم روی نیمکت بنشیند. خیلی منصفانه این تصمیم زمانی موجه است که کارنامه مربیگری این دو نفر قابل دفاع باشد. اینکه چرا مدیران ورزش و فوتبال مسیر عقب گرد را انتخاب کرده اند حتما از نظر خودشان رویکرد مناسبی است. ولی لطفا به افکار عمومی هم پاسخگو باشید.

همانطور که جواد نکونام و فرهاد مجیدی برای شان تیم ملی ارزشی قائل نبودند که برنامه ای ارائه کنند یا انصراف دهند، از این طرف هم حمید مطهری در اولین قدم و بدون یک روز صبر قید حضور در تیم ملی را می زند، ولی کمتر از دو ماه بعد با روی باز از آن استقبال می کند. تیم ملی را سکویی برای پرتاب خود می بیند؟ اگر پاسخش مثبت باشد خنده دار است. اگر فراغت و وقت کافی را بهانه کند، توجیه پذیر نیست. چون او از کار برکنار شده و نتوانسته در مقام یک مربی شایستگی های خود را نشان دهد. ما که انتظار جوابی نداریم، ولی اینکه تیم ملی جای مربیان بدون تیم شده و اقتدار گذشته را ندارد جای نگرانی است. لطفا کاری نکنید که موافق و مخالف فیل شان یاد هندوستان کند و از جناب «سی کیو» به عنوان ناجی فوتبال اسم ببرند. خودتان با این تصمیمات هر روز گره ها را کورتر می کنید. حالا که مطهری به تیم ملی رسید، نساجی با هرناندز در آسیا حرفی برای گفتن خواهد داشت؟